Lieve Jij,
Heb jij dat ook wel eens? Dat je aan de wereldsituatie voorbij wil zien, maar het toch niet kan nalaten om te kijken? Ik tenminste wel.
Waar ik Robert Jensen vooraf een schreeuwhals vond, volg ik nu geïnteresseerd zijn show. David Icke, was voor mij allang gepasseerd station, toch heb ik de interviews van London Real gezien. Wat moet ik in godsnaam met al die complottheorieën? Wat me niet verhinderd om me af te vragen wat ‘Amazing Polly’ aan nieuws heeft. Gefascineerd volg ik Trump. Wat is hij toch veranderd. De man is opeens op de hoogte. Het land gaat weer open. Is er hoop? Oh, jammer, hij heeft het steeds over vaccinaties. Doet hij dit om de massa gerust te stellen? Hij wil in elk geval niets verplichten, dat is weer een pluspunt.
En dan al die vreemde mensen, met hun koude vissenogen, die opeens prominent op allerlei platforms aanwezig zijn. Fauci, Burks, Gates, en dan die rare man, Ab, of weet ik veel hoe hij heet. En wat is onze overheid van plan met de spoedwet, en een app op je telefoon die alles van je weet? Dat is geen liefdevol leiderschap, maar onderdrukking van het volk. Wat kan ik hieraan doen? Ik ga die app niet installeren. Wacht even. Die kan zonder dat je het weet, binnenkomen met de nieuwste updates. Ik ga hier niet uitleggen wat daar de consequenties van zijn, maar het is niet iets dat een normaal denkend mens voor zichzelf zou willen.
Oké, ik gooi de gsm in de vijver. Of weet je wat…ik laat hem thuis. Ik moet toch naar de winkel, laat ik maar eens even kijken hoe dat voelt. Tot mijn verbazing, merk ik iets ongemakkelijks in mezelf. Wat als ik nu tegen een boom rijd? Niemand weet wie ik ben. Och, in geval van nood, zien ze heus wel het kentekennummer en neemt men contact op met de familie. Wat zijn dat voor een stomme gedachten? Ik vertrouw op de Bron. Ik sta onder leiding, ik ga niet mee in de angst. Het virus heeft me niet te pakken gekregen, daar ben ik nooit bang voor geweest. Het is de inbreuk op privacy, waar mijn haren recht van overeind gaan staan. ‘Och, ik heb niets te verbergen’, zeggen zoveel mensen. Nou ik ook niet, maar het gaat gewoon niemand iets aan wat ik doe, of waar ik ben.
Lang heb ik me tegen mobiele telefonie verzet. Ik hoef toch zeker niet altijd bereikbaar te zijn? Maar ook ik ging uiteindelijk overstag. Het begon met de kleinste en simpelste gsm. Je weet hoe het gaat. Als je één teen in het veld zet, ben je verloren. Inmiddels heb ik dus ook een Samsung, met google maps, Youtube, whatsapp, waar je realtime mee kunt bellen. Wat heb ik er aan? Bijna niemand heeft mijn nummer, en ik kijk liever op het grotere scherm van mijn laptop.
Goed, ik ga dus mobielloos naar de winkel. ‘Geloof jij er nog in?’, vraag ik aan de kassière, verwijzend naar het virus. ‘Och, hou toch op’, fluistert ze. ‘Het is nu wel duidelijk dat ze iedereen willen vaccinneren, het liefst met een chip erin.’ Ik weet niet wat ik hoor. Een kassajuffrouw die dit hele spel doorziet? Worden we wakker? Het lijkt erop. Duitsland, Frankrijk, Spanje, en ook Nederland komt in opstand. Er ontstaan rellen. Het volk gelooft het sprookje niet meer. Een regering zonder draagvlak, kan rekenen op anarchie. Dan is het einde oefening. Dat is ook waarom er nu verspoelend wordt. Je wil geen chaos.
Ik ga nog even naar de markt. Bij de groentekraam bestel ik asperges. ‘U staat wel heel dichtbij’, zegt een vrouw links van mij.
‘Wat erg voor u dat u zo bang bent,’ zeg ik vriendelijk.
‘Het is goed om afstand te houden’, zegt ze grimmig.
Ik heb medelijden met haar. Eigenlijk met alle bange mensen. Als mijn gedachten afdwalen, weet ik tenminste nog hoe dit te corrigeren, maar de slapende mens heeft geen idee.
Zojuist heb ik een nieuwe gsm besteld. Zo’n bejaardentelefoon, met minimale functies, waar je niets op kunt downloaden, omdat het geen internet heeft. Ondertussen laat ik mijn geavanceerde Android thuis.
Dat wat voor mij op deze dag was voorzien, zal gebeuren, met of zonder telefoon. Ik gooi alles overboord, terug naar het begin. Laten we wel wezen, wie dit leest kent waarschijnlijk nog de tijd waar je gewoon thuis moest zijn om te telefoneren. We hadden een vaste lijn, stuurden elkaar kaartjes, of brieven. We wisten elkaar heus wel te vinden. Was dat beter? Ik zal niet ontkennen dat de technologie vele voordelen heeft, maar het is niet de bedoeling dat we er slaaf van zijn. Of niet meer weten hoe we zonder hulp van Maastricht naar Zwolle kunnen rijden.
Ik kan je alleen maar zeggen dat het bevrijdend is om alleen maar te vertrouwen. Dat vertrouwen zijn we kwijt. Zovelen, en met name de jeugd, zien de telefoon als een verlengstuk van zichzelf. Probeer daar maar eens verandering in te brengen. Ik weet; het is niet helemaal uit te vlakken. Dat ga ik ook niet voor mezelf doen, maar ik kan het wel minimaliseren. Ik zie het als een interessante oefening, waar ook jij misschien een beetje mee kunt spelen. Probeer het gewoon eens uit. Begin klein, met een dag de telefoon negeren en thuis laten. Registreer wat er met je gebeurt. Dit is maar even mijn kleine experiment, waarbij ik hetzelfde voel, als toen ik mijn kortstondige affaire met Facebook beëindigde. Dat was toch wel leuk, en ook weer niet. Al heel snel verdampte het uit mijn leven.
Ondertussen ben ik vol verwondering van alles wat ik in mijn kleine tuintje meemaak. Ik zou er een natuurdocumentaire over kunnen filmen. Allerlei lieve vogeltjes kwetteren hun lied. De vissen zwieren door vijver, een enkeling met een kikker op zijn rug. Libelles zweven verstrengeld op de wind. Onze kleine kitten rent er achteraan, zijn bekje trillend, als een echte rover. Ik geniet van de uitbundige pioenrozen, het geluid van het kabbelend water uit het talud. Och, dit is zoveel mooier dan een scherm voor mijn gezicht.
Dan denk ik: ik wil nergens iets van vinden, en ik hoef ook niet met alles mee te doen. Zonder een mobieltje, hoe geavanceerd ook, mis ik niets. Genezing is vrij zijn. Dat is het enige dat er toe doet. Hoe belangrijk dat is, wordt nu wel uitvergroot. Laten we nog eens opnieuw kijken naar wat we werkelijk nodig hebben, en of het ook zonder kan. Het gaat maar om één ding: dat we ons eigen leven leiden en de liefde laten stromen.
Dat is pas werkelijke vrijheid.
Liefs, Lilian