Samen uit, samen Thuis
Lieve Jij,
Er is iets dat ik je graag wil vertellen. Hoewel er allerlei nieuwe ontwikkelingen zijn, merk ik dat bepaalde dingen niet meer stromen. Telkens als ik iets organiseer, gebeurt er iets waardoor het niet doorgaat. Wat is er aan de hand?, heb ik me wel vaker afgevraagd.
Onlangs kwam dit thema weer ter sprake met mijn team. Bij ingeving stuur ik laat in de nacht een berichtje naar Andre. Ik heb wel vaker over hem geschreven. Andre kwam altijd naar de healing van Paul. Het werd een diepe vriendschap. Als hij door een beroerte wordt getroffen, versterkt dit zijn telepathisch contact met Paul.
De volgende dag rijden we naar Antwerpen. Andre zegt dat ik er goed uitzie en vraagt hoe het met me gaat. Als ik vertel dat ik niet meer weet wat de bedoeling is, zegt hij dat Paul er altijd is. Hij sluit zijn ogen, stemt zich op hem af. Dan kijkt hij me recht aan. Er is een verandering die ik nog niet snap. Er volgt een gesprek, waarbij ik opeens allerlei typische gebaartjes van Paul zie. Af en toe roepen Marianne en Ineke: ‘zo deed Paul dat ook!’ Een kleine handbeweging, een bepaalde gezichtsuitdrukking, bepaalde woorden. Gaandeweg wordt het steeds duidelijker dat Paul, Andre overschaduwt. Op een bepaald moment heb ik de intense ervaring dat ik rechtstreeks met Paul praat. We zijn allemaal verbaasd en toch is het heel natuurlijk.
Ik ben wérkelijk in gesprek met Paul en hij geeft me alle antwoorden. Hij zegt dat ik niet meer gedienstig hoef te zijn, dat ik moet stoppen met wat ik gedaan heb. Ik handel vanuit automatisme, het oude vertrouwde. Het is de bedoeling dat ik naar binnen keer, want er is iets dat ik nog moet oplossen. Het laatste stukje en het heeft met kindpijn te maken. Als dat geheeld is, dan gaat mijn hart volledig open. Het zal niet lang duren, dan weet ik vanzelf wat me te doen staat. Als ik me bewust ben van het patroon, dan ben ik vrij. Dat betekent in mezelf afdalen, en wachten totdat het hart opengaat. Me richten op mezelf, genieten, zorgeloos de dag plukken, blij zijn, dankbaar zijn en vergeven. ‘Vergeven?’ kreun ik, daar heb ik na 12 jaar een ‘Cursus in Wonderen’ wel genoeg van. Maar neen, het gaat om vergeven vanuit het hart, in plaats vanuit het mentale. Ik ben altijd best vergevingsgezind geweest, maar ik ben bereid om hier nog eens goed naar te kijken.
Hoe vreemd het ook klinkt, ik praat écht met Paul. Hij is zo duidelijk aanwezig. Ik heb wel een idee van die kindpijn, want daar ben ik onlangs weer mee geconfronteerd. Het is het blije onbevangen kind dat iemand heel gelukkig wil maken, die met open armen op je af komt, en daar op de een of andere manier op afgerekend wordt. Dan voel ik me verdrietig. Wie zou ik zijn zonder die pijn? En ja, ik organiseer al heel lang events. Dat is inderdaad een automatisme geworden. Om te stoppen voelt vreemd, alsof ik een smaak proef die ik ben vergeten. En wat dan wel? Gaan de healings nog door?
‘Neen’, zegt Paul, en kijkt me met een diepe liefde aan. De tranen rollen over mijn wangen. ‘Schatje’, denk ik:’ ik hou zóveel van jou.’ Daar zitten we met z’n vieren/vijven aan een tafeltje op het terras, totaal verbonden in de dit moment. Het hier en nu, voor zolang het duurt. Duidelijk is, dat de healing z’n doel heeft gediend. En er is nog zoveel meer, zoals het huis in Vlissingen, dat een geschenk is van hem. Het innerlijk opschonen is ook bedoeld, zodat ik bij mijn overgang, rechtstreeks kan opstijgen, zonder de ballast van het verleden. Paul vertelt me hoe ik zal sterven en dat ik geen schrik hoef te hebben, want hij zal er zijn. Dat geldt ook voor Marianne en Ineke, het team. En dat wij straks vanuit een andere dimensie gaan helpen en ook dat wij worden geholpen. Zoveel details die ik in deze nieuwsbrief niet kan vertellen. ‘Samen uit, samen thuis,’ klinkt het uit de mond van Andre.
‘Oh, wow,’ roep ik, dat is wat Paul áltijd zei!
Samen uit, samen thuis. Dat stond symbool voor er voor elkaar zijn. Integer, eerlijk, open, attent, begaan, loyaal, liefde. Dan wacht je, zoals dat vroeger op de racefiets ging. Dan kom je samen thuis. Zoals we er altijd voor elkaar zijn geweest. Ja, dat is Paul, snik ik.
Het is tijd om te gaan. Andre gaat naar binnen en als hij weer terugkomt is hij weer helemaal zichzelf. Het verschil is duidelijk. In stilte rijden we, ik, Marianne en Ineke, terug naar Vlissingen. Er is een druk op ons hoofd, we voelen ons een beetje moe, alsof we uit een healing komen. We praten tot in de late avond na over deze bijzondere middag en dat we allemaal hetzelfde hebben gezien en ervaren.
Ik neem een beslissing. Ik stop met organiseren. Het mag vanzelf ontstaan, spontaan. Als iemand het gevoel heeft om naar mij te komen, dan is er een welkom, ik laat de toekomst vrij. De dag erna voelt alles anders. Er is stilte en vreugde en ook het gevoel alsof ik lichter ben. Ik blijf doen voor wat voor mij wél stroomt. Opstellingen vind ik een wonderlijk iets, ik blijf me verbazen hoe het veld werkt. En dan is er nog het gastenhuis in Vlissingen. Waar ik voorheen het idee had om dit groots aan te pakken, is dit bijgesteld. Ondertussen diep ik dit alles uit in mijn nieuwe boek, want ik blijf schrijven. Er is alleen geen agenda meer en de healings zijn voorbij.
De zon schijnt. Ik loop met Marianne en Ineke langs het strand. Er staat een stevige wind, die al onze gedachten meeneemt. Meeuwen scheren over ons hoofd. We nestelen ons bij het water, schenken een wijntje in, uit de koeltas. We zijn gelukkig en ons ook zoveel meer bewust van onze sterfelijkheid. Het zou zomaar de laatste dag kunnen zijn. We weten dat het nú gaat om de restanten op te ruimen, zodat we allemaal meekunnen. We weten ook dat dit voor iedereen geldt.
Dankbaar ben ik voor de bijzondere ontmoeting met Andre.
We toasten op Paul. Hij is er en hij glimlacht.
En wij? Wij glimlachen terug.
Liefs, Lilian
Noot: Marianne en Ineke hadden in eerste instantie bezwaar tegen het versturen van deze nieuwsbrief. Ze vonden het te intiem en te intens, om te delen. Dat begrijp ik, maar het is voor mij geen argument. Ik ben altijd openhartig geweest over wat ik meemaak. In mijn laatste boek, heb ik over het diepste van rouwen geschreven. Ook nu vertel ik dit naar waarheid, of helemaal niet. Ik wil het delen, omdat er iets universeels in de boodschap van Paul zit. En nu is het goed. Andre heeft permissie gegeven om zijn naam te noemen.
Zondagmiddag 16 juli, is tot nader order de laatste bijeenkomst. Omdat een aantal vrienden zich al hadden aangemeld gaat dit door. Er is geen programma, maar een samenzijn in een kleine groep, met opstelling en soundhealing. Als ik je ken, dan kun je er alsnog bij zijn. Eventueel is het mogelijk om te overnachten, (bijna vol).
Bronhuis Vlissingen. We zijn al ver, maar nog niet helemaal klaar. Vandaag is de website van het gastenverblijf online: www.bronhuisvlissingen.nl Wil je uitwaaien aan zee, een mini vakantie in eigen land, even chill? Dan ben je van harte welkom. Deze plek is alleen voor vrienden, familie, en mensen uit mijn netwerk. Minimaal twee overnachtingen, maximaal een week. Contact: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
Martien Kooy, heeft zichzelf weer eens overtroffen met de lay-out, de sfeerimpressie, de mooie opbouw, de overzichtelijkheid, en de uitstraling. Martien is voor mij de meest betrouwbare IT-er die ik ken, met een super service, creatief, met een eigen webhostingbedrijf en jarenlang ervaring in het bouwen van websites. MK design-it | Webdesign - Grafisch design - Webhosting